บทที่ 237 ตามดูแลไม่ห่าง (50%)

“…”

บูรณิมาเม้มปาก แล้วพยักหน้าเล็กน้อย ท่าทางคล้ายประหม่าแกมเอียงอายเล็กๆ ทำให้คุณหมอสาวอมยิ้มด้วยความเอ็นดูคนที่เกิดหลังตัวเองห้าปี

“ให้เขาเข้ามาฟังด้วยกันไหมจ๊ะ เดี๋ยวพี่ไปเรียกเขาให้”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เขาไม่ได้อยากรู้อะไรเกี่ยวกับลูกของบี๋หรอก”

“อยากรู้สิ ทำไมผมจะไม่อยากรู้”

น้ำเสียง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ